سلام .نمی دونم از کجا شروع کنم از اول دوستی من و ه.پ یا از اول
ان وقتی که حرف رفتنش پیش اومد . اصلا از وسطش شروع می کنم از وسطی که هر دو در کنار ه.ش شاد بودیم و اگر مشکلی هم بود غمی در کار نبود ولی انگار برای ه.ش بود شاید هم خیلی بزرگ و شاید ما بی توجه به غم اون به شادیمون ادامه دادیم تا سال دوم که اصولا در این سال شادی برای همه رنگ کمتری داشت و من از آن دسته آدم های غمگین نبودم و اگر ه.پ هم غمی داشت و اگر گریه می کرد واگر ناله می زد ما باز هم با هم شاد بودیم چه واژه ی شگفت انگیزی است شادی و چقدر آرامش می گیری وقتی این واژه را به کار می بری مثل واژه ی آرامش . شاید یک روز دستور زبان نویسان وارد کنن که شادی مترادف آرامش است . من لااقل به این امر معتقدم . چون وقتی شادم که آرامش دارم و وقتی آرامش دارم که شادم . حقا که واژه ی شگفت انگیزیه.
داشتم می گفتم که شاد بودیم تا پارسال . پارسال شادیمون جور دیگه ای بود ما پارسال می خندیدیم.
و امسال ما باز هم شاد بودیم و ما تا با هم بودیم شاد بودیم و اگر ه.پ گریه می کرد و اگر بحثمون می شد و اگر همدیگر را حتی سرزنش می کردیم ما باز هم شاد بودیم.
و من اگر گریه می کنم به خاطر رفتنش به یک مدرسه ی دیگر نیست من از رفتن شادیمان می ترسم گرچه رفتنش غمناکه........
و امروز آخرین اردویی بود که با هم می رفتیم و ه.پ از دست دو تا از دوستامون که با ما نیامدن دلخور شد . من رفتار او را قضاوت نمی کنم فقط می گم که:
 خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی خخخخخخخخخخخخووووووووووووووووووووووووووووشششششششششش
گذشششت.
امید وارم هدی نره ومن باز هم از اون شادی ها داشته باشم.
هورا .